Το Επταχώρι, φωλιασμένο στην κοιλάδα του Σαραντά- πορου ποταμού και ανάμεσα από τους ορεινούς όγκους Αρρένες και Βόιο, αποτελούσε έδρα ναχιγιέ στο τέλος της Οθωμανοκρατίας. |
Στις
τελευταίες δεκαετίες της Οθωμανοκρατίας η πόλη της Καστοριάς αποτελούσε έδρα
του ομώνυμου καζά, ο οποίος ανήκε στο Σαντζάκι Κορυτσάς και το Βιλαέτι
Μοναστηρίου. Μικρότερες διοικητικές υποδιαιρέσεις αποτελούσαν οι Ναχιγιέδες
Χρούπιστας (Άργους Ορεστικού), Κλεισούρας, Νεστραμίου (Νεστορίου),
Βουρβουτσικού (Επταχωρίου) και Κονομπλατίου (Μακροχωρίου)[1].
Περί τα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αι. στον
Καζά της Καστοριάς ταξίδεψαν διαφόρων εθνικοτήτων περιηγητές και εθνογράφοι, που μνημονεύουν πληθυσμιακές
πληροφορίες για τους οικισμούς της περιοχής. Ενδεικτικά να αναφερθούν οι
Έλληνες Βασίλης Νικολαΐδης, Νικόλαος Σχινάς, Ζώτος Μολοσσός, Ανδρέας Αρβανίτης
και Αθανάσιος Χαλκιόπουλος, οι Άγγλοι Alan Wace και Maurice
Thomson, οι Γαλλοι Alexandre
Synvet και Victor
Berard, οι Γερμανοί Gustav
Weigand και Heinrich
Gelzer, οι βούλγαροι
Vasil Kanchov και Dimitar
Mishev (Brancoff) και ο Σέρβος Spiridon Gopcevic[2].