Τρίτη 5 Μαΐου 2015

Διοικητικά και πληθυσμιακά στοιχεία των οικισμών της Καστοριάς μετά την απελευθέρωση (μέρος 1ο): 1912 - 1950


         
Το Επταχώρι, φωλιασμένο στην κοιλάδα του Σαραντά-
πορου ποταμού και ανάμεσα από τους ορεινούς όγκους
Αρρένες και Βόιο, αποτελούσε έδρα ναχιγιέ στο τέλος
της Οθωμανοκρατίας. 

      Στις τελευταίες δεκαετίες της Οθωμανοκρατίας η πόλη της Καστοριάς αποτελούσε έδρα του ομώνυμου καζά, ο οποίος ανήκε στο Σαντζάκι Κορυτσάς και το Βιλαέτι Μοναστηρίου. Μικρότερες διοικητικές υποδιαιρέσεις αποτελούσαν οι Ναχιγιέδες Χρούπιστας (Άργους Ορεστικού), Κλεισούρας, Νεστραμίου (Νεστορίου), Βουρβουτσικού (Επταχωρίου) και Κονομπλατίου (Μακροχωρίου)[1]. Περί τα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αι. στον Καζά της Καστοριάς ταξίδεψαν διαφόρων εθνικοτήτων περιηγητές και εθνογράφοι, που μνημονεύουν πληθυσμιακές πληροφορίες για τους οικισμούς της περιοχής. Ενδεικτικά να αναφερθούν οι Έλληνες Βασίλης Νικολαΐδης, Νικόλαος Σχινάς, Ζώτος Μολοσσός, Ανδρέας Αρβανίτης και Αθανάσιος Χαλκιόπουλος, οι Άγγλοι Alan Wace και Maurice Thomson, οι Γαλλοι Alexandre Synvet και Victor Berard, οι Γερμανοί Gustav Weigand και Heinrich Gelzer, οι βούλγαροι Vasil Kanchov και Dimitar Mishev (Brancoff) και ο Σέρβος Spiridon Gopcevic[2].
Back to Top